دیوید بن گوریون در ٧ دسامبر ١٩٣٨ در برابر رهبران حزب کارگر صهیونیسم، اظهار داشت:
اگر من بدانم که تمام کودکان یهودی آلمان را از راه بردن آن‌ها به انگلیس می‌توانم نجات دهم و یا این که تنها نیمی از آنان را می‌توانم به سرزمین اسرائیل منتقل کنم، به یقین راه دوم را بر می‌گزینم؛ زیرا ما نباید تنها به فکر جان این کودکان باشیم، بلکه باید در اندیشه‌ی تاریخ ملت یهود باشیم! (١)
وی هم چنین در ٨ دسامبر ١٩۴٢ نیز اعلام کرد:
وظیفه‌ی صهیونیسم نجات یهودیان اروپا نیست؛ بلکه آزادسازی سرزمین اسرائیل برای ملت یهود است. (٢)
بدین‌جهت است که برخی ناظران، همچون هاینتس هوهنه (Heinz Hohne)، رومه‌نگار آلمانی، بر آنند که اصولاً صهیونیست‌ها استقرار فاشیسم در آلمان را نه به‌مثابه یک مصیبت ملی، بلکه به‌عنوان فرصتی تاریخی و بی‌مانند در وصول به هدف‌های صهیونیستی خویش می‌دیدند. (٣)
منابع:
١. روژه گارودی، محاکمه الصهیونیه الاسرائیلیه، ص٨٢
٢. روژه گارودی، محاکمه الصهیونیه الاسرائیلیه، ص٧٧
٣. یوری ایوانف، صهیونیسم، ترجمه‌ی ابراهیم یونسی، ص١٢٩
درباره این سایت